Katarzyna Czajka (ur. 28 lipca 1959), członek Związku Artystów Plastyków Polska Sztuka Użytkowa, od najmłodszych lat przejawiała zdolności plastyczne. Sytuacja życiowa uniemożliwiła jej wybór studiów zgodnych z zainteresowaniem i zmusiła do podjęcia innej drogi zawodowej.
Jednak pasja tworzenia towarzyszyła jej stale, pozwalając wykreować określony proces twórczy, który doprowadził do tworzenia różnymi technikami, ale zawsze z konsekwencją dążąc do przekazania przesłania, jakie sobie zamierzyła. Poznała proces tworzenia witraży, które przez światło i kolor zawsze ją fascynowały. Jednak dopiero pobierając nauki w pracowni profesora Stanisława Tworzydło, poznała tajniki malowania, rzeźbienia ceramicznego, estampażu i wiele innych technik, które dały jej szerszy pogląd na sztukę. Początkowo tworzenie szklanych rzeźb, manekinów stało się jej największą pasją. Czerpiąc z XIX-wiecznej metody Louisa Comfort Tiffany’ego - swojego przewodnika po sztuce, zmieniła spojrzenie na ten rodzaj sztuki.
Katarzyna Czajka z wnikliwością lubi wpatrywać się w prace Marca Chagalla. Podobnie jak ten wielki twórca, artystka rozumie znaczenie szkła i przenikającego przez nie światła.
Fascynuje ją twórczość Tamary Łempickiej, której motto często powtarza „Żyję na marginesie społeczeństwa, więc reguły normalności nie mają do mnie zastosowania”. 
Używa w swojej twórczości multiplikacji, jak Magdalena Abakanowicz, dając jednak swój mocny sygnał nie zgadzania się na obecny porządek świata lub jej nie pasowania do niego.
Wielu twórców miało wpływ na działania artystyczne Katarzyny Czajka, a wśród nich również Pablo Picasso, kiedy mistrz przenosił w stylu kubistycznym kształty trójwymiarowe na dwuwymiarowy plan, czy Chuck Close, gdzie każdy maleńki fragment dzieła staje się osobnym obrazem. Nowatorstwo i unikalna wartość witraży Katarzyny Czajka wyraża się przede wszystkim w tym, że zaczęła tworzyć prace trójwymiarowe, przestrzenne, rozświetlone. Forma i technika, jakiej używa jest niezwykle czasochłonna. Mimo to artystka ma na swoim koncie wykonanie ponad dwudziestu manekinów. Manekiny to dzieła najbardziej osobiste, głęboko odwołujące się do życia i roli kobiety w społeczeństwie. Prezentuje je jako Ożywioną Instalację Manekinów dając przekaz, jak bardzo ważne jest, abyśmy nie stali jak słupy soli, tylko patrzyli na siebie nawzajem, na nasze potrzeby i działali razem.
Protestuje przeciwko samotności i bezradności człowieka w tłumie.
Katarzyna Czajka jest artystką tworzącą dzieła mocno zaangażowane społecznie. W konsekwencji
swoich działań w pewnym momencie dodatkowo poświęciła się działalności charytatywnej. Założyła Fundację Godnie Żyć, zorganizowała Konkurs Miss po 50ce, aktywizujący społecznie i zawodowo osoby zagrożone wykluczeniem zawodowym i społecznym. Napisała książkę „Zostać miss… miss po 50ce”, opisując historie spotkanych kobiet, które przeszły swoją drogę ku lepszemu życiu. Pomaga osobom bezdomnym, działa na rzecz postawienia dla osób bezdomnych toalet z prysznicami. Jednocześnie maluje z miłości do ludzi, co jest wynikiem jej przemyśleń na temat niesprawiedliwości społecznej, smutku nad stereotypowym myśleniem o ludziach, którzy sobie nie radzą w życiu, nad odrzuceniem i … szczęściem.
Tak stworzyła kolekcję czerwonych obrazów olejnych „Z miłości do…” prezentowanych już wielokrotnie w kilku miejscach w Warszawie. Wychodzi ze swoją sztuką do ludzi, wielokrotnie prezentując ją w nietypowych miejscach, nawet na ulicy.
Aktualnie kończy pacę nad nową seria, nigdzie jeszcze nie prezentowaną 100
obrazów olejnych przedstawiających kwiaty polskie w kolorach przeważających bieli i czerwieni. Zafascynowana twórczością Chucka Close, odwraca sytuację maluje 100 obrazów, które chce zestawić w jeden wielki obraz, w biało czerwony kontur Polski. Jest to symbol, kolejny symbol jej przesłania, że każdy z nas jest cząstką naszego społeczeństwa tworząc całość tylko wtedy, gdy zaakceptujemy każdego z nas, bez względu na status posiadania, pozycję i przekonania.
Artystka dostaje wiele propozycji wystaw, jednak korzysta z nich bardzo wybiórczo. Poniżej wybrane miejsca prezentacji prac Katarzyny Czajka:
- W Oranżerii Pałacu w Wilanowie – wystawa 2010 r.
- W programie telewizji Polsat Cafe „Z tyłu sceny” – scenografia 2010
- Podczas uroczystości wręczenia statuetek „Ślad” w Domu Arcybiskupów Warszawskich – scenografia 2011
- W ramach II Warszawskiego Dnia Jedności Europejskich Bractw Kurkowych i Tradycji Ziemiańskich podczas Balu Staropolskiego z udziałem przedstawicieli Europejskiej arystokracji i ziemiaństwa w Warszawskiej Bibliotece Rolniczej na Krakowskim Przedmieściu, luty 2012
- Podczas występów ulicznych w przestrzeni miejskiej w Warszawie w lutym 2012 roku jako -Ożywiona Instalacja Manekinów
- W Parlamencie Europejskim w Brukseli ,15 maja 2012 roku
- W Cannes podczas Polish Excellent Night, 23 maja 2012 r
- Noc Muzeów w Koneserze 2012
- Miss Polski 2012
- W Hotelu Mazurkas w Ożarowie Maz., wystawa 2013
- Galeria w Hotelu Bristol, wystawa 2013
- Urząd Marszałkowski Województwa Mazowieckiego, wystawa maj 2013
- Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego w Warszawie, wystawa 2013
- Bemowskie Spotkania Artystyczne w Krasnodworze 2013
- Łazienki Królewskie w Warszawie podczas Koncertu charytatywnego Rady Pań przy PCK 2013
- Galeria Casinos Poland 2014
- Żyrardów Stara Przędzalnia, wystawa 2014
- W Galerii im. B. Biegasa w Powiatowym Centrum Kultury i Sztuki im. Marii Konopnickiej w Ciechanowie – wernisaż grudzień 2014
- W Mamaison Hotel Le Regina Warsaw 2014
- Dom mody VITKAC w Warszawie, wystawa 2014/2015 - Wybory Miss Egzotica 2014 - Urząd Marszałkowski Województwa Mazowieckiego wystawa patriotyczna, maj 2015
- Galeria Przedsionek w Żyrardowie, lato 2015
- Krajowa Izba Gospodarcza, wystawa 2015
- Wystawa podczas Konferencji Przemysłowo-Handlowej w Bibliotece Rolniczej w Warszawie, grudzień 2015
- Stała wystawa w MEDISPA w Warszawie
- Stała wystawa w Galerii Dorum Art w Warszawie
i wielu innych.
Artystka prezentowała swoje prace również podczas Fashion Week w Łodzi (maj 2011) oraz na targach w Warszawie, Niemczech, Dubaju i Kazachstanie oraz w Paryżu. Prace Katarzyny Czajka można było również zobaczyć w reportażach francuskiej telewizji TV 5 MONDE, rosyjskiej telewizji Rossija Kultura oraz niemieckiej telewizji Deutsche Welle.
Otoczona rodziną i przyjaciółmi znajduje w sobie niezwykłe pokłady dobrych uczuć i kreatywności, aby pokazać sobie i innym, szczególnie kobietom, że każdy moment w życiu jest właściwy, aby zacząć coś nowego, w zgodzie ze sobą i dla innych.
Więcej o artystce: http://www.dorumart.pl/
Katarzyna Czajka – etwas über mich…
Meine Kollektion von Mannequins, Schneiderbüsten, eröffnete mir die Chance, die Trauer, Enttäuschungen und eine gewisse Verzweiflung über meine eigene Hilflosigkeit abzustreifen.
Ich durchlief eine Phase, in der ich mich anderen Menschen und der Welt gegenüber verschloss. Sie hatten mich enttäuscht….
Ich glaube, dass man durch das Schaffen von etwas sehr Persönlichem viel sagen kann, ohne zu sprechen.
Im übrigen vermochte ich auch lange nicht zu reden und blieb stumm. Ich ging Gesprächen darüber aus dem Wege und noch heute fühle ich mich nicht ganz bereit, anderen gegenüber loszuwerden, was ich denke und fühle, wie sehr mich die Menschen enttäuscht haben, als ich sie am meisten brauchte
…. .Ich habe in mir immer die Kraft gefunden, zu denken, dass für die Menschen noch eine Chance besteht, dass sie ihr anderes Gesicht zeigen, dass sie das von ihnen angerichtete Unrecht wiedergutmachen, auf eine andere Menschlichkeit.
Dass auch für mich noch eine Chance besteht….
Der Wendepunkt war für mich die Anfertigung meiner ersten Schneiderbüste, die für meine Wiedergeburt steht, mein „Sich-der-Welt-gegenüber-öffnen“.
Ich betrachte sie von der Ferne aus und sehe Fenster, ein immer helleres Licht, aber auch die dunklen Seiten des Lebens, die hinter einem Vorhang von Falschheit und Heuchelei verborgen sind?
Danach entstand eine ganze Serie und ich warf alle meine Gefühle und Gedanken von mir ab. Jede Büste entstand für sich allein und ich dachte mir: wie sie sich bei aller Unterschiedlichkeit doch ähneln...
Der Mensch ist ein hilfloses Wesen, wir stehen in einer Menge und sind doch immer allein.
Wehmütig denke ich an die Zeit zurück, als ich noch voller Hoffnung war, dass zusammen kreativ heißt, dass zusammen gegenseitig heißt, dass zusammen für alle das Gleiche bedeutet.
Heute sehe ich, dass jeder von uns ein einsames Mannequin in der Menschenmenge ist, wir uns nicht an die Hand nehmen können, weil Schneiderpuppen keine Arme haben und die mit Gedanken gefüllten Köpfe verschlossen und mit Metallschellen geknebelt sind.
Der Mensch besteht aus kleinen, zerbrechlichen Teilchen und jedes Teilchen ist so wichtig, dass keine Chance auf eine Existenz besteht, wenn auch nur eines von ihnen fehlt.
Wir Menschen bilden auch ein Ganzes, doch was ist geschehen, dass wir wie diese Schneiderpuppen stehen, angegossen wie Salzsäulen, ohne zu sprechen…. still schreiend, während sie hilflos in einer Reihe stehen.
Einsamkeit …..inmitten einer Menschenmenge und Hilflosigkeit.
Doch vielleicht habe auch ich versagt?
Doch es wird der Augenblick kommen, an dem wieder Hoffnung besteht, wenn das Innere erstrahlt, aufblüht und vielleicht besteht noch eine Chance auf Verständigung, eine Aussicht, die beflügelt….
Wir sind schön, auch die auf sich selbst fixiert sind, die anders sind.
Das nennt man Hoffnung…
Weitere Informationen E-Mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.